Vandaag passeerde ons een tegemoetkomende boot, type 'groot'. Deze waterreus droeg de naam 'Margreet'. Ik keek naar de schipper, ik keek naar de vrouw op het achterdek en dacht bij mezelf: niet oordelen. Te laat! Het plaatje had zich al aan mij ontvouwd toen ik de stoere schipper zag. Ongetwijfeld iemand die elke dag heel …
Vandaag passeerde ons een tegemoetkomende boot, type ‘groot’. Deze waterreus droeg de naam ‘Margreet’. Ik keek naar de schipper, ik keek naar de vrouw op het achterdek en dacht bij mezelf: niet oordelen.
Te laat! Het plaatje had zich al aan mij ontvouwd toen ik de stoere schipper zag. Ongetwijfeld iemand die elke dag heel hard werkte en vooral lange dagen moest maken, want tsja, zo’n enorm schip kopen en onderhouden, dat gaat niet vanzelf. En dan zie je je vrouw natuurlijk niet veel, maar het is toch voor een goed doel, zal ik maar zeggen. Uit schuldgevoel naar zijn vrouw heeft hij deze mastodont naar haar vernoemd. ‘Want ik doe het voor jou, schatje’. Margreet zelf zat op het achterdek stilletjes om zich heen te kijken, want varen, da’s mannenwerk. ‘Maar het is jouw boot hoor, Margreetje.’
Onze boot hebben we niet naar Astrid vernoemd. Niet alleen hou ik niet van schuldgevoel, ik wil er al helemaal op gewezen worden, elke keer als ik naar de boot kijk. Wij hebben de boot samen, hebben hem samen ingericht, vooral naar de inspirerende ideeën van Astrid en ik vaar. Want zo hoort dat. En de boot heet Ganesha, want die brengt geluk op je pad en ruimt eventuele obstakels op. Als wij dan samen met de boot weg zijn, dan verras ik Astrid af en toe af met iets kleins, met iets onverwachts. Zo ging ik vandaag in de jachthaven even iets kopen in het winkeltje, gewapend met een bankpasje. Dat van Astrid dus. Naast de appeltjes en een krantje ook nog even gekeken in de rommelbak met afgeprijsde gereedschappen en hulpmiddelen. En daar vond ik zo’n leuk dingetje voor Astrid. Een telescopische magneet, met een lampje in het uiteinde. ‘Heel makkelijk voor je’, zei ik tegen Astrid, ‘voor als jij iets van ijzer op de grond laat vallen, of nog erger: in het luik van onze boot. Dan kun jij er gemakkelijk bij’! Meewarig keek mijn geliefde mij aan. ‘Maar het is toch echt voor onze boot’, voegde ik toe.
Ik heb haar nog niet verteld dat ik de boel met geen mogelijkheid zo geïnstalleerd krijg dat het telescopisch magneetje licht gaat geven. Helaas, ook vandaag weer het Licht niet gezien. Ik probeer het vanavond nog eens, als het wat afgekoeld is. Een stil plekje in de buurt zitten en dan denken aan Ganesha. En aan Margreet. Ik hoop dat zij een fijne dag gehad heeft.