Tom Pouce

Vakantie is voor mij een moment om boeken ter hand te nemen. Doorgaans kom ik daar nauwelijks toe terwijl vakantie bij uitstek mogelijkheden geeft. Dit jaar zat ik mijzelf dwars met een ander fenomeen. De I-pad. In plaats van de rust en de concentratie op te brengen om mij te verdiepen in een boek, pakte ik de flitsende wereld van Internet en Google, stroopte nieuwssites af, consumeerde artikelen en artikeltjes in hoog tempo. Terwijl de boeken me toelachten, alleen niet uitdagend genoeg. Excuus nummer 1: Toegegeven, ik heb het mezelf moeilijk gemaakt, door niet de meest makkelijke literatuur mee te nemen. Het vraagt wat van me om er in te duiken. En da’s lastig zeker als excuus 2 opkomt: onze kleindochter was een week bij ins, dat vraagt veel aandacht en dan heb ik ’s avonds niet de fut… Of (excuus 3) zit ik net lekker ontspannen te lezen, moeten de honden uitgelaten worden…

Een van de voordelen van een partner is dat die je soms spiegelt. Niet altijd fijn, maar wel nuttig. Dus werd ik even met de neus gewreven in de groeiende gewoonte om alles op te zoeken, te noteren in de I-Pad. Oh ja, en dan kan ik natuurlijk meteen even de email bekijken. En beantwoorden. En…

Ik ben dus weer gaan lezen. Eerst even boodschappen doen in het dorpje verderop, gewapend met bolderkar en boodschappenlijstje. Daarop benodigdheden voor het avondeten en voor de lekkerte. Want het is per slot van rekening vakantie! Teruggekomen heb ik mij neergevleid in de opvouwbare stoel, een kopje Latte Macchiato op de tafel en een Tom Pouce. Aldus geheel klaar voor het oppakken van Het Lezen. Een van de boeken die ik in deze vakantie op de ’te-lezen-lijst’ heb staan is een boek over levensenergie en voeding. Dat is nu dus aan de beurt. Machtig interessant, over de vitale energie van voedingsstoffen en het gebrek daaraan in specifieke producten. Al lezende realiseerde ik me steeds meer dat bij het eten eenzelfde patroon was ontstaan als met de I-Pad. Gemak, ‘effe snel’, minder bewust en met minder aandacht. Terwijl ik het boek lees, grijnst de Tom Pouce me aan, zelfs als ik ‘m met een geoefende beweging richting tanden breng. Hij smaakte me niet, de roomvulling ging nog wel, alleen ontbrak er slagroom op de top. En bovenal: de krokante laag boven en onder de vulling was slap, rubberachtig. En met weinig vitale energie. Ik ga mijn leven beteren.